၁၉ ႏွစ္တာ အမွတ္တရ

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉ ႏွစ္က ဆုိေတာ့ ကြ်န္မ ရွစ္ႏွစ္သမီးပဲရွိေသးတယ္။ ဘာမွ သိပ္မသိတတ္ေသးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တာဟာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း လမ္းထဲမွာ ရုံးစု ရုံးစု၊ လူၾကီးေတြလည္း မအားမလပ္ ဟုိအိမ္သြား စကားေၿပာလုိက္ ဒီအိမ္သြား ေဆြးေႏြးလုိက္နဲ႔ မအားလပ္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ၿဖင့္ ရပ္ကြက္လုံၿခဳံေရးအတြက္ လမ္းထဲက အစ္ကုိၾကီးေတြ ကင္းေစာင့္ဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ကြ်န္မတုိ႔လမ္းထိပ္ကေန ဆူးေလဘုရား ႏွင့္ ၿမဳိ႔ေတာ္ခန္းမဆီသုိ႔ ၿဖတ္ၿဖတ္သြားတဲ့ လူထုၾကီးကုိ ထမင္းထုပ္ေဝဖုိ႔အေၾကာင္း စုံေနတာပါပဲ ။ လူၾကီးေတြအားလုံးလည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေပါ့။ ဆန္ေပါမ်ားစြာထြက္တဲ့ ၿမဳိ႔ေလးဆီကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ၾကီၤးကုိ ေၿပာင္းေရႊ႔လာတဲ့ ကြ်န္မအေဖကေတာ့ နယ္ကေန ဆန္အိတ္ေတြမွာ သေဘၤာဆိပ္မွာသြားေရြး ၿပီးေတာ့ လမ္းထဲက ထမင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာ ၿပန္လွဴနဲ႔ အလုပ္ကုိ ရႈတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ လမ္းထဲမွာ စုေပါင္းၿပီး ထမင္းေတြခ်က္ၾက ဟင္းေတြခ်က္ၾကနဲ႔ဆုိေတာ့ စုေပါင္းအလွဴၾကီးတစ္ခုလုိ ကြ်န္မတုိ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။

ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမဘက္ဆီက ပစ္သံ ခတ္သံ ဆူဆူညံေတြ ၾကားရေပမဲ့လည္း သိပ္ေတာ့မေၾကာက္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဝရုန္းသုန္းကားႏုိင္စြာ ထြက္ေၿပးလာတဲ့လူအုပ္ကုိ လုံၿခဳံရာစီစဥ္ေပးဖုိ႔ လူၾကီးေတြအလုပ္ရုတ္္္္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္စု နဲ႔ ေဘးအိမ္ကေမာင္ႏွမတစ္စုကေတာ့ တုိက္ေခါင္းမုိးေပၚေရာက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိၿပီ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လူၾကီးေတြက ၿပန္ေၿပာၿပတာက ၿမဳိ႔ေတာ္ခန္းမအနီးက နီလာအလွၿပင္ဆုိင္ထဲ က်ည္ဆံေတြ ၿဖတ္သြားတာ ဒုိးယုိေပါက္ပဲ။ ကေလးေတြ ေခါင္မုိးေပၚသိပ္မတတ္နဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆုိေပမဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ကေလးတစ္စုကေတာ့ လူၾကီးေတြ လစ္ရင္လစ္သလုိ တတ္ေခ်ာင္းၿမဲ။
ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔လမ္းထိပ္မွာ လက္နက္ကုိင္စစ္သားေလးေတြ အေစာင့္ခ်ထားတာလည္းမွတ္မိတယ္။ လမ္းထဲက အစ္ကုိေတြက အဲဒိစစ္သားေလးေတြနဲ႔ စကားသြားေၿပာၾကေတာ့ သူတုိ႔က ရန္ကုန္နဲ႔ နီးနီးနားနား ေဒသေတြက မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ခပ္ေဝးေဝးနယ္ေတြကပါ။ သူတုိ႔ကုိ သူပုန္ေတြႏွိမ္နင္းဖုိ႔ ေခၚလာတယ္ဆုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေၿပာေသးတယ္ သူပုန္မေလးေတြက ေခ်ာတယ္ တဲ့။

ေနာက္ထပ္မွတ္မိတာကေတာ့ အေရးအခင္းေနာက္ပုိင္းေန႔ေတြမွာ လမ္းထဲမွာ ေတာထုတ္တယ္ဆုိလား။ ည ၈ နာရီထုိးရင္ သံေခ်ာင္းေခါက္ၾကတဲ့ ဓေလ့ပဲ။ လူၾကီးေတြက သံေခ်ာင္းေခါက္ၾကေပမဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ကေလးတစ္သုိက္ကေတာ့ family မုန္႔ဗုံးခြံေတြကို အၿပဳိင္လုရင္း သစ္သားေပတံေတြနဲ႔ အၿပဳိင္အဆုိင္ ေခါက္ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ညဘက္က်ေတာ့ ဘယ္သူေတြကပ္သြားမွန္းမသိတဲ့ နံရံကပ္စာေတြကုိ မနက္က်ရင္လုိက္လုိက္ ဖတ္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာတစ္ခုပါ။ တစ္ခ်ုိဳ႔စာေစာင္ေတြမွာ ကားတြန္းပုံေလးေတြလည္း ပါတတ္ေသး။ စာဖတ္တတ္ခါစ ကြ်န္မအတြက္ အခ်ဳိ႔အဓိပာယ္ေတြ အကုန္မသိေပမဲ့ အဲဒိလုိလုိက္ေပါင္းဖတ္ေနရတာကုိ ႏွစ္သက္သေဘာက်ေနတာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ေက်ာင္းၾကီးလည္းၿပန္ဖြင့္။ လူၾကီးေတြရဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈေတြအေပၚ မေက်နပ္စကားေတြကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္နားေထာင္ေပမဲ့ ဆုိလုိခ်က္ေတြကုိ နားလည္တလွည့္ မလည္တလွည့္နဲ႔ ၾကီးၿပင္း။ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားတဲ့ သမုိင္းေၿခရာေတြနဲ႔ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ ေနတုန္းက မႈန္ဝါးခဲ့တဲ့ သမုိင္းပုံရိပ္ေတြက အခုက်မွ ၾကည္လင္လာခဲ့တာ။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိၿဖစ္တာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြရဲ႔ အေၿဖကုိ အခု ႏုိ္င္ငံၿခားေရာက္မွ ရိပ္မိတာ။ အခုက်မွ ခံစားနားလည္ႏုိင္ခဲ့တာ ။

ေက်ာင္းသားအသင္းဟာ မတရားအသင္း ၿဖစ္ရတာ။ ဘူမိနက္သန္လုိ႔ ေခၚဆုိေလာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢၾကီး ဗုံးခြဲ ဖ်က္ဆီးခံရတာ။

ၿပည္သူပစၥည္းကုိ မေထာက္မညွာ သိမ္းပုိက္ခဲ့တာ ၿပည္သူပုိင္သိမ္းခဲ့တာ။

အစုိးရကုိယ္တုိင္ တရားဝင္ထုတ္ေဝထားတဲ့ ၂၅၊ ၃၅၊ ၇၅ က်ပ္တန္ေတြကုိ အဲဒိအစုိးရကုိယ္တုိင္ ၿပန္လည္ ရုပ္သိမ္းတဲ့သတင္းကုိ ၿမန္မာသမုိင္းမွာပဲ ၾကားဖူးတာ။ ဆုံးရႈံးသြားတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ ၿပည္သူမ်က္ရည္ေတြက ကြ်န္မတုိ႔ ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲ ရွိခဲ့တာ။

1987 Oct မွာ UN က ၿမန္မာႏုိင္ငံကုိ Least Development Country (LDC) အၿဖစ္ေၾကၿငာလုိ႔ အားရေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ ၿမန္မာအစုိးရ။ ကုိယ္တုိင္းၿပည္ ဆင္းရဲတြင္းနက္တာကုိမၾကည့္ဘဲ အစုိးရအေၾကြးေတြ ေဒဝါလီ ခံလုိ႔ရယုံနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့လူေတြဟာ ဒါကုိေအာင္ပြဲသတ္မွတ္ၿပီး ခမ္းခမ္းနားနားပြဲလုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားသတဲ့လား။ ဒါကုိ မေက်နပ္လုိ႔ အု႔ံၾကြတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူပုန္ေတြတဲ့လား။

မေက်မနပ္ခ်က္ေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ 1988 ေက်ာင္းသား ကုိဖုန္းေမာ္အေရးမွာ ထိန္းသိမ္းမရ ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကတာ။
အဲဒိအတြက္ ေၿဖရွင္းနည္းက နံပါတ္တုတ္တဲ့လား။ မုိးေပၚမပစ္ တည့္တည့္ပစ္တတ္တဲ့ တပ္မေတာ္က်ည္ ေတြတဲ့လား။

ၿပည္သူေတြအတြက္ က်င့္သုံးတဲ့လမ္းစဥ္က “ ၿဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ” တဲ့လား။

ေမးခြန္းေတြ အေၿဖေတြ စိတ္ထဲမွာ ရႈပ္ပြေပမဲ့ အၿမဲတမ္းရွင္းလင္းၾကည္လင္တဲ့စိတ္ကေတာ့ အေရွ႔ အေရွ႔က ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသား သူရဲေကာင္းမ်ားကုိ အစဥ္ေလးစားစြာ ဦးညြတ္လွ်က္ပါ။