hits spiritcorner: March 2007

Friday 23 March 2007

ကြ်န္မႏွင့္ IT ေလာက

ဟုိတေန႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ဖုန္းေၿပာၿပီး ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အၿခားလမ္းေၾကာင္းတခုမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတဲ့ကြ်န္မအဖို႔ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြရယ္ ၊ IT ေလာကၾကီးရယ္ကုိလြမ္းသြားတယ္။

10 တန္းေအာင္ၿပီးေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ကြ်န္မကုိ အေဖမိတ္ေဆြတေယာက္က သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကြန္ၿပဴတာတကၠသုိလ္မွာ သင္တန္းလာတတ္ဖုိ႔ ေခၚရာက ကြ်န္မနဲ႔ ကြန္ၿပဴတာဆုိတာၾကီးနဲ႔ ရင္းႏွွီးလာတယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက ကြန္ၿပဴတာဆုိတာလည္း ဘာမွန္းမသိ၊ တက္ရမယ့္သင္တန္းကလည္း ဘာမွန္းမသိ အိမ္ကမိဘေတြလႊတ္လုိက္လို႔သာ ကြန္ၿပဴတာတကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္လာတာပါ။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ fresher welcome ဆုိတာရယ္၊ သိပ္ကုိနာမည္ၾကီးတဲ့ တကၠသုိလ္ေၿမ ဆုိတာရယ္၊ အခုမွၾကဳံေတြ႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားစြာရယ္နဲ႔ အေပ်ာ္လြန္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ practical အခ်ိန္ေရာက္ရင္ စက္ခန္းထဲဝင္ၿပီး အရင္ဆုံးလုပ္တဲ့အလုပ္က အၿပဳိင္အဆုိင္ ကြန္ၿပဴတာနဲ႔ ဖဲရုိက္တဲ့အလုပ္ပါ။ ေက်ာင္းတက္တာလည္း အေတာ္ၾကာ၊ စာေမးပြဲေၾကးေတြလည္း သြင္းရေတာ့မွ သိတာက ကြ်န္မတက္ေနတာ NCC ပထမႏွစ္ IDCS ဆုိတာပါ။ Project လုပ္တဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့လည္း အုပ္စုဖြဲ႔ရင္း၊ လူေရြးရင္း၊ ရန္ၿဖစ္ရင္းနဲ့ အၿပင္မွာ တကယ္ကုိ professional ေရးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေက်းဇူးနဲ႔ လွလွပပေလးၿပီးသြားပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ေဘးကေန pseudo ဝုိင္းေရးေပးသေယာင္၊ documentation ဝုိင္းၿပင္ေပးသေယာင္ေပါ့။ လည္ရင္း ပတ္ရင္း ေပ်ာ္ရင္း ပါးရင္း ဆုိသလုိ၊ ၾကက္ကန္း ဆန္အုိးတုိးဆုိသလုိ ပထမႏွစ္ေအာင္သြားပါတယ္။ ဒီတခါလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ IADCS ကုိ KMD မွာ ဆက္တက္ၿဖစ္သြားတယ္။ coding ေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ဒုတိယႏွစ္ project က coding မလုိဘူးဆုိေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ အမွတ္စစ္သူေတြ မ်က္စိရွမ္းၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ။ IADCS လည္း ေအာင္သြားၿပန္ပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ထိလည္း ေက်ာင္းေတြက မဖြင့္ေသးဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ေကာင္းတာရယ္၊ မိဘေတြရဲ႔ေစတနာေတြရယ္ေၾကာင့္ England အထိကို ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ေရာက္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ modular system ဆုိေတာ့ first term မွာဘယ္ဘာသာေတြသင္မလဲဆုိတာေရြးရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာင္ object oriented နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ C, C++ သင္ရပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ Object oriented တအားေခတ္စားေနတာကေတာ့ Javaေပါ့။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မသိတဲ့ Java က ဂ်ာဗားကြ်န္းက သိ္ပ္ေမႊးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြရယ္၊ Lorealထုတ္တဲ့ သိပ္လွတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ နာမည္ရယ္ပါ။

ဒီကုိေရာက္တဲ့ Object oriented ပတ္သတ္ၿပီး သင္ရတဲ့ language က pascal ပါ။ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့၊ ထြက္တာအေတာ္ေလးၾကာၿပီ သိထားတဲ့အတြက္ရယ္ မေက်မနပ္ေတာင္ ၿဖစ္ခဲ့မိေသးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္မဲ့ဆရာကုိယ္တုိင္ က အဲဒိ language စတင္ေရးသားတဲ့အဖြဲ႔မွာပါဝင္ၿပီး object orientedမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး basic ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီ languageကုိ သင္ေပးတာပါ။ ေက်ာင္းၿပီးေနာက္ပုိင္းမွ ပုိနားလည္တာကေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ထုံးစံ latest technology ေတြထက္ infra structure ကုိ ပုိတန္ဖုိးထားတတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒိမွာလည္း သူမ်ားထက္နည္းနည္းေလးပုိလွ်ာရွည္တဲ့ ကြ်န္မက programming language အသစ္ၿဖစ္တဲ့ haskel အပုိယူလုိက္ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ကူးထဲမွာက ရန္ကုန္မွာထဲက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ Human-computer interfae ေတြ၊ GUIေတြထက္ ကြ်န္မအတြက္ ပုိၿပီး အသစ္ၿဖစ္ႏုိင္တဲ့၊ တန္ဖုိးၾကီးၾကီးနဲ႔ ေမြးေၿမရပ္ၿခားမွာ သင္ရတဲ့အတြက္ ပုိအက်ုိဳးေက်းဇူးရွိႏုိ္င္မယ္ထင္တဲ့ ဘာသာမ်ုိဳးကုိ ပုိတန္ဖုိးထားသင္ခ်င္မိတာေၾကာင့္ပါ။ programming သိပ္ေတာ္လြန္းလွလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒိလုိ အရစ္ေတြရွည္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကုိ ကံၾကမၼာက က်ီစားဟန္တူပါရဲ့။ final year project အတြက္ လုပ္ရမယ့္ project list ေတြေရာက္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ရမယ့္ project က web designေတြမ်ားပါတယ္။ လုပ္ရမယ့္ project supervisor ေတြကလည္း PHD thesis လုပ္ရင္း စာၿပန္ၿပေပးေနတဲ့ senior ၾကီးေတြမ်ားပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ့ supervisor က်မွ သိပ္ကုိ strict ၿဖစ္တဲ့ professor ၾကီး ၿဖစ္ေနပါတယ္။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က critical path analysis တဲ့။ ေရးရမယ့္ language က Java တဲ့။ တဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မဘဲ ဘယ္ရမလဲ။ Supevisor ကုိသြားေၿပာတာေပါ့ ကြ်န္မ Javaတခါမွ မသုံးဖူးဘူးလုိ႔ မေရးတတ္ပါဘူးလုိ႔ေပါ့။

ဘာမသိ၊ ညာမသိ ဘယ္သူကုိမွ မေမးမစမ္းနဲ႔ ကြ်န္မသြားေၿပာတဲ့ ဆရာက Java ဂုရုၾကီးၿဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက Java က text modeမွာပဲ အလုပ္လုပ္ပါေသးတယ္။ multimedia မရေသးပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႔ဆရာက Java AVI ဆုိၿပီး ရေအာင္စတင္ေရးသားတဲ့ တကယ့္ဆရာၾကီးၿဖစ္ေနတယ္။ သူက တခါတည္း ၿပန္ေၿပာလုိက္ပါတယ္။ language မတတ္ရင္ သူစာအုပ္ဖတ္ဆုိၿပီး သူကုိယ္တုိင္ ေရးသားထုတ္ေဝထားတဲ့ Java စာအုပ္ကုိ လတ္မွတ္ထုိးၿပီး ေပးလုိက္ပါတယ္။ သူေၿပာတဲ့သေဘာက programming logic ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ language syntax ေလာက္ကို ဖတ္မွတ္ ေလ့လာလုိက္ရုံနဲ႔ အဆင္ေၿပႏုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္မလုိ programmingခပ္ထူထူသမားအတြက္ လုိအပ္တာထက္ အခ်ိန္ေတြပုိေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေက်းဇူးကုိ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ အမွတ္တရပါ။

ဆရာရဲ႔ စာသင္ပုံ၊ သင္နည္းေတြနဲ႔ lecture ကုိ သိပ္သေဘာက်သြားတဲ့ ကြ်န္မ ေနာက္ term တခုက်ေတာ့ ဆရာသင္တဲ့ safety critical analysis ဆုိတဲ့ module ကုိ ထပ္ယူၿဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ တကၠသုိလ္မွာ စာသင္ေနတယ္ဆုိေပမဲ့ အတန္းထဲကုိ ေနာက္က်ၿပီးဝင္ရင္၊ စာသင္ေနတုန္း စကားမ်ားေနရင္ ဆူတတ္တဲ့ ဆရာကုိ အဲဒိတုန္းကေတာ့ အရမ္းကုိ ေၾကာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အမွတ္ေပး ကပ္ေစးနည္းတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ပညာေပးရာမွာ ကပ္ေစးမနည္းတဲ့ဆရာေက်းဇူးကုိ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါက်မွ တိတိက်က် နားလည္ႏိုိင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္ကုိ ကုိယ္ IT နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ သိပ္ confindence မရွိတဲ့ကြ်န္မ IT အလုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာမရွာၿဖစ္ခဲ့ပါဘူူး။ အဲဒိတုန္းက ဘာရယ္မဟုတ္ IT အလုပ္ ေလ်ွာက္ၾကည့္လုိက္တာ interview ရလာပါတယ္။ GE transport ကတဲ့။ company က ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိၿပီး သိပ္ၾကီးက်ယ္ေနတာရယ္၊ ေပးထားတဲ့လစာက သာမန္ graduate ေလးတေယာက္အတြက္ သိပ္ကုိမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ မသြားခင္ထဲက ေၾကာက္ေနတာအမွန္ပါပဲ။

ေမးတဲ့ၾကာခိ်န္ကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ 2နာရီေတာင္။ အင္တာဗ်ဴးခန္းထဲလဲေရာက္ေရာ။ အမယ္ေလး ကြ်န္မ တေယာက္ထဲကုိ ဝုိင္းေမးမယ့္လူက 5 ေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ CV ေတြကုိ တေယာက္ခ်င္းစီကုိင္ထားၿပီး ဝုိင္းေမးလုိက္ၾကတာ တေယာက္တေပါက္ပဲ။ ေမးေနတဲ့တခ်ိန္လုံး ေတာင္းေနမိတဲ့ဆုက 2 နာရီၿမန္ၿမန္ၿပည့္ပါေစ။ ကြ်န္မေခါင္းေတြလည္း ပူထူလွပါၿပီ။
သူတုိ႔ေမးေနရင္း ကြ်န္မေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္လုိက္တာက သူတုိ႔က ကြ်န္မသင္ခဲ့ဖူူူးတဲ့ safety critical analysis ရယ္၊ ကြ်န္မလုပ္ခဲ့တဲ့ project ရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားတာပါ။ အဲလုိဆုိလည္း ေၿပာေၿပာက ေစာေရာေပါ့။ စာေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ၿပန္ဖတ္လာလုိက္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့လည္း မၿပီးေသးပါဘူူး။ သူတုိ႔ရဲ႔ စက္ရုံေတြ၊ protocol ေတြ ကုိ အကုန္လုိက္ၿပပါေသးတယ္။ စာထဲမွာ သင္ထားတာေတြ အၿပင္မွာ အဲလုိ တကယ္အလုပ္လုပ္တာပါလားလုိ႔ ေသခ်ာနားလည္သြားရပါတယ္။ ရထားေတြကုိ ဘယ္လုိ control လုပ္ရတယ္ဆုိတာ လုိက္ၿပတဲ့လူၾကီးက ေသေသခ်ာခ်ာကုိ ရွင္းၿပပါတယ္။


ေၾသာ္ အခုေတာ့လည္း IT ေလာကနဲ႔ ေဝးေနတာ ဘယ္ႏွႏွစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး..
ဒါေပမဲ့ အားလုံး အားလုံးကုိ အမွတ္တရပါ။

Sunday 18 March 2007

အေမ

လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္မ ေနာက္ထပ္အေမတေယာက္ကုိ ထပ္မံပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ တၾကိမ္ထဲသာ ဆုံခဲ့ဖူးေပမဲ့ သူ႔ပုံရိပ္က ကြ်န္မအာရုံထဲမွာ စြဲထင္ေနလုိ႔ ဒီေန႔မွာ သူကုိလည္း အမွတ္တရပါ။

သူနဲ႔ကြ်န္မနဲ႔ စတင္ေတြ႔ဖူးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိပတ္သတ္ေတာ္စပ္ရမယ္ဆုိတာ အတိအက် မသိႏုိင္ေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူရဲ႔ေႏြးေထြးတဲ့ေစတနာ ေတြကုိေတာ့ အတိအက် ကြ်န္မနားလည္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ရန္ကုန္ကုိ အလည္ခဏၿပန္တုန္း သူသားလူၾကဳံေပးလုိက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေပးဖုိ႔ သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ သူပထမဆုံး လုပ္တာက ပစၥည္းေတြထက္ ကြ်န္မလက္ကို လွမ္းကုိင္ၿပီး သူအိမ္ကုိ အလည္တခါတည္း လုိက္ခဲ့ပါတဲ့။ ဘာၿပန္ေၿပာရမွန္းမသိၿဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မအတြက္ လုိက္ပုိ႔တဲ့အစ္ကုိဆီမွာ ထပ္ၿပီးခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ သမီးကုိ အိမ္အလည္္ ခဏေခၚသြားပါရေစတဲ့။ အစ္ကုိကေတာ့ အဆင္ေၿပေအာင္ ေၿပာတတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွ ၿပန္ေရာက္တာမုိ႔ ေနာက္ေန႔က်မွ လႊတ္လုိက္ပါမယ္တဲ့။ ကြ်န္မကုိလည္း သူအိမ္ကို ေနာက္ေန႔အလည္လာၿဖစ္ေအာင္လာဖုိ႔ အထပ္ထပ္အခါခါ မွာ ၾကားသြားပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ ကြ်န္မအလည္သြားတဲ့ေန႔မွာ ကြ်န္မဘာၾကဳိက္တတ္မွန္း၊ ဘာစားတတ္မွန္းမသိလုိ႔တဲ့ လုပ္ထားလုိက္တဲ့ မုန္႔ေတြ စုံေနတာပဲ။ မုန္႔ေတြအဝေကြ်းရုံနဲ႔အားမရေသးပဲ သူအိမ္နားမွာ ရွိတဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြေရာ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ေရာ စုံေနေအာင္မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ မိတ္ဆက္သာေပးေနတာ ဘယ္လုိအေနအထားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရမွန္း မသိၿဖစ္ေနတဲ့သူက ေတြ႔သမွ်ကုိ “ ဒါ ဟုိကေန အလည္ခဏၿပန္လာတဲ့ သမီးေလ” ဆုိတဲ့စကား အတြင္တြင္သုံးၿပီး မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ တေနကုန္နီးပါး စကားေၿပာၿပီး ညေနေစာင္းအိမ္တိုင္ရာေရာက္ ၿပန္ပုိ႔ေပးတဲ့ သူပုံရိပ္က ကြ်န္မေၾကာက္ရြံ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ တဦးတည္းေသာသားေတြရဲ႔ အေမ ပုံစံ သိပ္မေပါက္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မရဲ့ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ လူတေယာက္ ရန္ကုန္ၿပန္လည္ခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္မအတြက္ဆုိၿပီး အေမေသေသခ်ာခ်ာ ထည္႔ေပးလုိက္တဲ့မုန္႔ေတြ၊ စားစရာေတြအတြက္ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏွဴးခဲ့ဖူးတာအေသခ်ာပါ။

ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ တိတိက်က်ေသေသခ်ာခ်ာ ပတ္သတ္ရေတာ့မဲ့အေနအထားတခုကုိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မအိမ္ကုိ လာနားေဖာက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အေဖကို အသိေပးတဲ့အခါမွာ အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ထိခုိက္ခံစားသြားရပါတယ္။ မိသားစုေတြကုိ စကားေကာင္းေကာင္း ၿပန္မေၿပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ အငယ္ဆုံး သမီးေလးအတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္စြာ စဥ္းစားခန္းေတြဝင္လုိက္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနမေကာင္းၿဖစ္သြားတဲ့အထိပါပဲ။ ကြ်န္မမိသားစုေတြလည္း အေဖကုိ ေၾကာက္ရသူေတြပီပီ အဲဒိကိစၥ ဘယ္သူမွ ထပ္မေမးရဲပါဘူး။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ အေဖၿပန္ေၿပာတဲ့ စကားက သူၿဖစ္ခ်င္တာေတြ လုိက္ေလ်ာေပးႏုိင္ရင္ စကားလက္ခံေၿပာပါမယ္တဲ့။ ကြ်န္မအိမ္ဘက္က အဲဒိေလာက္ လုိက္ေလ်ာရင္ပဲ အေတာ္ဝမ္းသာေက်နပ္ဖြယ္ကိစၥမုိ႔ ဘာဆုိဘာမွ ထပ္ၿပီး အထြန္႔မတက္ရဲပါဘူး။

ကြ်န္မအိ္မ္ဘက္က ၿပန္ေၿပာတဲ့စကားကုိေတာင္ တဖက္မွာၿပန္ေၿပာဖုိ႔အေတာ္ေလး သတၱိေမြးရပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိတဲ့ ကြာၿခားခ်က္အဟန္႔အတားၾကီးက အေတာ္ေလး ၾကီးမားခုိင္ခန္႔လြန္းတာမို႔ အဆင္ေၿပဖုိ႔ဆုိတဲ့ကိစၥက အေတာ္ေလး မၿဖစ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥပါ။ လုိက္ေလ်ာမယ့္သူက လုိက္ေလ်ာမဲ့ဟန္ရွိရင္ေတာင္ ေတာင္းဆုိရမဲ့ကြ်န္မက အားနာေနမိပါတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔ဖုန္းေၿပာဖုိ႔ သတၱိမရွိၿဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မကုိ သူကုိယ္တုိင္ဖုန္းေခၚခုိင္းပါတယ္။ ဖုန္းကုိင္ကုိင္ခ်င္း ဘာေၿပာရမွန္း ဘယ္လုိေခၚရမွန္းမသိၿဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မကို “ သမီး ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔။ အေမ အကုန္လုံးအဆင္ေၿပေအာင္ ညွိေပးမယ္။ သမီး မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ အေမ စီစဥ္ေပးမယ္ ” ဆုိတဲ့စကားက ကြ်န္မကုိ ဘယ္ေလာက္အားၿဖစ္ေစတယ္ဆုိတာ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္သာအသိဆုံးပါ။ သူေၿပာတဲ့စကားအတုိင္း အလုပ္နဲ႔သက္ေသၿပသြားတဲ့ သူရဲ႔ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြအတြက္ တကယ္ကုိ ေက်းဇူးအထူးပါ အေမ။

ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မဘဝမွာ သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့၊ အၾကင္နာေမတၱာၾကီးမားလြန္းတဲ့၊ အေမ သိပ္ပီသတဲ့ အေမႏွစ္ေယာက္ကုိ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရတာ အေတာ္ေလးေက်နပ္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါ။ အေမေတြရဲ႔ ေမတၱာေတြကုိ ခံစားေနရၿပီး ကိုယ္က ဘာမွ ၿပန္မေပးဆပ္ႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္လည္း ကိုယ္ကုိယ္ကုိ အားမလုိ၊ အားမရၿဖစ္ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အခုတေလာ အေမ သိပ္ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနပါတယ္။ သိပ္စိတ္ထက္ၿပီး အလုပ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လုပ္ရမွေက်နပ္တတ္တဲ့ အေမ၊ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္သိပ္မပါႏုိင္လို႔ အားမလုိအားမရၿဖစ္ေနတဲ့အေမကို ဒီေန႔မွာ ေမးခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ စကားေလးတခြန္းေမးခ်င္ပါတယ္...

ေမေမ ေနေကာင္းလား ေမေမ....


အေမမ်ားေန႔ (သို႔) အမ သို႔ အမွတ္တရ

ဒီေန႔ ကြ်န္မေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေမမ်ားေန႔ပါ။ အေမမ်ားေန႔ဟာ တႏုိင္ငံနဲ႔ တႏုိင္ငံ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ေတြ မတူညီၾကပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္လည္း ရက္ေတြမတူညီၾကပါဘူး။ ဒါကေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့။ အဓိက ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားဖုိ႔ပဲ လုိအပ္တာပါ။

တခ်ဳိ႔လူမ်ိဳးအစြဲ၊ ဘာသာေရးအစြဲေတြမွာ ေယာကၤ်ားအၿဖစ္ကုိ ရရွိတာဟာ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ (မိန္းမသားၿဖစ္ေနလုိ႔လားမသိ) မိ္န္းမတေယာက္ဘဝမွာ အေမအၿဖစ္ကုိ ရရွိတာဟာ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ကြ်န္မၾကားဖူးတဲ့ စကားေလးအရဆုိရင္ ကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့ဘာသာတုိင္းဟာ ေပၚေပါက္တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ၿခင္းလည္း မတူညီၾကပါဘူး၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚေပါက္တဲ့ တုိင္းၿပည္၊ေနရာေဒသမ်ားလည္း မတူညီၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာေဒသတုိင္း၊ အိမ္တုိင္းကုိ ဘုရားသခင္မၾကြေရာက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေနရာတုိင္း၊အိမ္တုိင္းမွာ အေမေတြကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးထားတာပါတဲ့။

ကြ်န္မ မိသားစုမွာ အေမကုိ ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက “အမ”လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက အေမက ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခဲ့ဖူးသူမုိ႔ ေက်ာင္းအမ လုိ႔ေခၚရင္းပဲ အမ လုိ႔ေခၚေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အထက္အညာေဒသကလုိ အေမကုိ အမ ရယ္လုိ႔ပဲေခၚေလသလားေတာ့မသိ။ ဘယ္လုိေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ကြ်န္မသိတတ္စ အရြယ္ထဲကေန အခုအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏုိးစြာ ေခၚေဝၚမိတာကေတာ့ “အမ”ရယ္ပါ။

ကြ်န္မတုိ႔အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမခ်င္းရန္ပြဲေတြအတြက္ အမကို လုိအပ္သလုိ စေနသားပီပီ သိပ္စိတ္ၾကီးတတ္တဲ့ အေဖအနားမွာေနဖုိ႔အတြက္လည္း အမ ကုိ မရွိမၿဖစ္လုိအပ္ပါတယ္။ တအိမ္သားလုံးအတြက္ မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္ မရွိမၿဖစ္လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ အမ ရယ္ပါ။ ကြ်န္မမိဘေတြ လက္ထက္တုန္းက အရမ္းကုိ ရုန္းကုန္လႈပ္ရွားခဲ့ရၿပီး ပညာကုိလည္းေတာ္ေတာ္ေလး ၾကဳိးၾကဳိးစားစား သင္ခဲ့ရဖူးေတာ့ သားသမီးေတြလက္ထက္မွာ လုိေလေသးမရွိ ထားေပးခ်င္ခဲ့တာ သူတို႔ရဲ႔ ေမတၱာေတြပါ။ အဲဒါေတြကုိ နားမလည္တတ္ခဲ့တဲ့၊ မုိက္မဲတတ္တဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ ဆုိးသြမ္းမုိက္မဲတယ္လုိ႔ မဆုိသာရင္ေတာင္ သိပ္လိမၼာတဲ့ သားသမီးေတြ မၿဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ အမ အေပၚမွာ ဆုိးသြမ္းအႏုိင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။

အမ ဘာၾကဳိက္တတ္သလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိေပမဲ့ အေဖအၾကဳိက္၊ ကြ်န္မတို႔ေမာင္ႏွမ အားလုံးရဲ့အၾကဳိက္ကုိ ၿပည့္စုံေအာင္ ဖန္တီးေပးစြမ္းတာ အမ ရယ္ပါ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အမဟာ ေစ်းကုိ အၿမန္ေၿပးရပါတယ္။ အေဖကလည္း မနက္စာကုိ သူစားေနက်မုန္႔ နဲ႔ ပုံစံကေန သိပ္ေၿပာင္းၿပီး စားေလ႔မရွိပါဘူး။ ေန႔တုိင္းလည္း မထပ္ေအာင္ သူအၾကဳိက္လည္းၿဖစ္ေအာင္ အဆင္ေၿပေအာင္စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႔အၾကဳိက္ခ်င္းဟာလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လုံးဝကုိမတူပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဝယ္ရတဲ့ ေနရာခ်င္းေတြလည္း သိပ္မနီးလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ ဟာအားလုံးကုိ အဆင္ေၿပေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ၾကဳိးစားၿဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္။ အဲဒိေလာက္လုပ္ေပးတဲ့ၾကားကမွ အၾကဳိက္မဟုတ္ခဲ့ရင္ သိပ္ကုိလိမၼာတဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြက အၿပဳိင္အဆုိင္ စိတ္ေကာက္ၾကပါေသးတယ္။

မနက္မုန္႔ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ ဟင္းကိစၥက်ေတာ့ေကာ။ အေဖက အသားသိပ္စားေလ႔မရွိပါဘူး။ ေန႔တုိင္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္းတခြက္ပါေအာင္ခ်က္ရပါတယ္။ အကုိမ်ားကေတာ့ အသားဟင္းမပါရင္ စကားမ်ားၾကပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အရုိးမ်ားတဲ့ငါးဟင္းကုိခ်က္ရင္၊ ဟင္းေတြသိပ္စပ္ရင္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်ပါတယ္။ ေၿပာရရင္ တေယာက္တမ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ဦးေႏွာက္စားၾကပါတယ္။

အိမ္ကိစၥေတြမွာတင္ ဒိေလာက္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေတာ့ အိမ္အလုပ္ခ်ည္းလုပ္ရတဲ့အေမလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေဖကုိ ဝုိင္းကူၿပီး စီးပြားလည္းရွာရပါေသးတယ္။ အဲဒိေတာ့ ဘယ္္အခ်ိန္နားရသလည္းဆုိရင္ ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ အမ အေညာင္းေၿပ၊ အညာေၿပ ထုိ္င္နားေနတတ္တယ္ ဆုိတာေတာင္ရွားပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္က်မွသာ အိပ္ရင္းနားတာေလာက္ပါပဲ။ တပတ္တရက္ရတတ္တဲ့ တေနဂၤေႏြဆုိင္ပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာလည္း ေမာင္ႏွမေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြဝယ္ေပးဖုိ႔၊ မိသားစုကုိ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ငါးထမင္းခ်ဥ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေက်ာက္ေက်ာ စသည္ၿဖင့္ တခုၿပီးတခု လုပ္ေကြ်းဖုိ႔နဲ႔ မအားလပ္တတ္ေအာင္ပါပဲ။ သူဘယ္ေလာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ရႈပ္ သားသမီးေတြကုိ ကူပါလုိ႔ အေတာ္ေၿပာခဲတဲ့အမပါ။ ရွိသမွ်ကိစၥ တေယာက္တည္း သိမ္းက်ဳံးလုပ္ၿပီး သားသမီးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မခုိင္းရက္တဲ့အမပါ။

အမက သားသမီးေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂရုစုိက္သလဲဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ႏွမေတြ ခဏခဏ ဖ်ားခ်င္မိတဲ့အထိပါပဲ။ဖ်ားေတာ့မွ အမကုိ ႏွစ္ဆတုိးဂ်ီက်ၿပီး အမရဲ့အၿပဳစု အယုယကုိ ႏွစ္ဆတုိး ခံရမွာမုိ႔ေလ။ အဲဒိေလာက္ေတာင္ အမဟာ သားသမီးကုိ ဂရုစုိက္ပါတယ္။

အငယ္ဆုံးမုိ႔တမ်ိဳး၊ ေမာင္ႏွမေတြထက္ စာပုိဖတ္လုိ႔ဆုိၿပီး တဖုံ အမိ်ဳးမ်ိဳး အလုိလုိက္ခံခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မဟာ အမကုိေရာ၊ မိသားစုကုိပါ ခြဲၿပီး အေဝးၾကီးကုိ လာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းတအုိးၿဖစ္ဖုိ႔ေတာင္ အေတာ္ၾကဳိးစားခ်က္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဟင္းဆုိတာေတာ့ အေဝးၾကီးေပါ့။ အမ ကြ်န္မဆီလာလည္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္မအၾကဳိက္ေတြ တေန႔တမ်ိဳး ခ်က္ေကြ်းရင္း မအားႏုိ္င္ေအာင္ပါပဲ။ ကုိယ္ဘာသာ ကုိယ္ဘယ္လုိပဲ ဘယ္ေနရာမွာ လူၾကီးၿဖစ္ေနေန အမ နဲ႔ေတြ႔လုိက္ခ်ိန္တုိင္း ကြ်န္မဟာ ကေလးတေယာက္လုိပါပဲ။

ကြ်န္မ အာရုံမွာ အစြဲထင္ဆုံးပုံရိပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးတေခါက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ပုံရိပ္ပါပဲ။ ကြ်န္မကိစၥတခုနဲ႔ သြားရမယ့္ႏုိင္ငံကုိ ကြ်န္မကုိေတြ႔ခ်င္စိတ္နဲ႔အမလည္း လာလည္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ သိပ္မကြာတဲ့အတြက္ ေလဆိပ္မွာဆုံဖုိ႔ပဲ ခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ေလယာဥ္အခ်ိန္က ေစာေနတဲ့အတြက္ အမတုိ႔လာမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနလုိက္မိတယ္။ အမကုိ အေဝးၾကီးထဲကလွမ္းေတြ႔ေနရပါတယ္။ လက္ထဲမွာ ခြက္တခုရယ္၊ အထုပ္တထုပ္ရယ္နဲ႔ပါ။ ဘာမ်ားလည္းလို႔လွမ္းၾကည့္ေနမိတဲ့ကြ်န္မကုိ အမ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းလွမ္းေပးတာက အဲဒိခြက္ နဲ႔ အထုပ္ရယ္ပါ။ ဘာၿဖစ္မယ္လုိ႔ထင္မိပါသလဲရွင္။ ကြ်န္မစားခ်င္တယ္လုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ရြတ္လုိက္မိမွန္းေတာင္ မသိတဲ့၊ ေလယာဥ္ခရီးမွာေတာင္ တကူးတကသယ္လာတဲ့ ေရႊပုစြန္က ဖာလူဒါ နဲ႔ ဌက္ေပ်ာသီးေရႊၾကည္ ရယ္ပါ။

အမရယ္။ အမေၿခဖဝါးေအာက္မွာ ရွိတဲ့ နိဗာန္ဘုံေလးမွာ သမီးကုိ ခုိနားခြင့္ ေပးသနားေတာ္မူပါ...


Wednesday 14 March 2007

ၿမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈသမုိင္း


စာအုပ္ေလးက ခပ္ေသးေသးေပမဲ့ သိမွတ္စရာအၿပည့္နဲ႔ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝတဲ့ႏွစ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့1974 တဲ့။ စာအုပ္ေလးက ကြ်န္မထက္ အသက္ၾကီးေနတယ္။ စာ တကယ္ေကာင္းရင္ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လႊားၿဖတ္သန္းႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့စကားေလးကုိ ဒီစာအုပ္ေလးက ရဲရဲဝင့္ဝင့္ သက္ေသၿပေနသလုိပါပဲ။


ငယ္ငယ္တုန္းက စာအုပ္ဖတ္ရင္ အေရွ႔က မာတိကာေတြ၊ မိတ္ဆက္ေတြ အၿမဲေက်ာ္ဖတ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကုိ အေဖကုိ အဲဒိလုိ ေက်ာ္မဖတ္ဖုိ႔နဲ႔ အဲဒါေတြ အရင္ဖတ္မွသာလွ်င္ စာအုပ္ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာ နဲ႔ သေဘာတရားေတြကို္ ပုိၿပီး နားလည္ႏုိ္င္တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၿပဆုံးမခဲ့ဖူးတာမုိ႔ အဲဒိေနာက္ပုိင္း စာအုပ္ေတြကုိ အစအဆုံး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္က်င္႔ရခဲ့တဲ႔ ကြ်န္မ၊ အခုလည္း မာတိကာ ကေန စဖတ္ေတာ့ ၿမန္မာသမုိင္းကုိ ဒီလုိ အခန္း ၈ ခန္းခြဲၿပီး တင္ၿပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
၁။ ယဥ္ေက်းမႈ၏ အဓိပၸာယ္ ႏွင့္ သေဘာတရား
၂။ အေရွ႔ေတာင္အာရွ၏ ယဥ္ေက်းမႈရႈခင္း
၃။ ဧရာဝတီၿမစ္ဝွမ္းမွ ၿမန္မာၿပည္အသြင္သုိ႔
၄။ ၿမန္မာအစ
၅။ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ အေၿခခံအုတ္ၿမစ္မ်ား
၆။ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈ၏မ႑ိဳင္ၾကီးမ်ား
၇။ ၿမန္မာ့လူမႈေရးစနစ္
၈။ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈ၏ သြင္ၿပင္လကၡဏာမ်ား
မူလပထမ ထဲက အၿခားေသာအရပ္မ်ားမွ ေရႊ႔ေၿပာင္းလာၿပီး အခုအခ်ိန္ထိတုိင္ေအာင္ “ၿမန္မာ” ဟူ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့တာ၊ တၿခားတပါး ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိလည္း ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈဟန္ အသြင္ေၿပာင္း ထိ္န္းသိမ္းႏုိင္တာ၊ ဘာသာတရားမွာလည္း အၿခားအရပ္မွာ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ေပမဲ့ ကုိယ္ေဒသမွာ ပ်ံႏွ႔ံ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ႏွစ္ကာလရွည္လ်ားစြာ ထိန္းသိမ္းႏုိင္စြမ္းရွိတာေတြဟာ ၿမန္မာတုိ႔၏ ေကာင္းၿမတ္ေသာ အရည္အခ်င္းဟု ခ်ီးမႊမ္းထုိ္က္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မအဲဒိလုိုိ ေၿပာရသလည္း ဆုိေတာ့ ပ်ဴလူမ်ိဳး ႏွင့္ ပ်ဴယဥ္ေက်းမႈမ်ားဟာ အဆင့္အတန္း အေတာ္ၿမင့္မားစြာ တည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီးမွ လုံးဝ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရလုိ႔ပါ။
ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သမုိင္းအေၾကာင္းအရာေရာ ဗဟုသုတပါ ေပးစြမ္းႏုိင္ရိွတဲ့ စာအုပ္ေလး တအုပ္အၿဖစ္ မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္ရွင္။

Sunday 4 March 2007

ေမၿငိမ္း အမွတ္တရ

အင္တာနတ္ထဲမွာ အေၾကာင္းအရာတခု လုိက္ရွာေနတုန္း e-zine တခုထဲမွာ စာေရးဆရာမ ေမၿငိမ္း ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တပုဒ္ေတြ႔လုိက္မိတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းသာသြားတယ္။ ကုိယ္ၾကဳိက္တဲ့ စာေရးဆရာမ တေယာက္၊ မဖတ္ရ မၿမင္ရတာ ၾကာေနၿပီ ၿဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာမ တေယာက္ရ႕ဲစာကုိ ၿပန္ဖတ္ရေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအခ်ိန္မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ အားေတာ့မွဖတ္မယ္ဆုိၿပီး web page ကုိ save လုပ္လုိက္မိတယ္ထင္တာပဲ ။ အားတဲ့ေန႔က်မွ ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး ၿပန္ရွာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ရွာလုိ႔မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ website နာမည္လည္း မမွတ္မိလုိက္ဘူး။ ၿဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတဲ့ website ေတြကုိလည္း ၿပန္ရွာတာ ေတာ္ေတာ္စုံေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေၿခအေနက ထူးမၿခားနား။ စိတ္ဆုိးစရာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဘယ္သူ စိတ္ဆုိးရမယ္မွန္းလည္း မသိေတာ့ ကုိယ္ကုိ ကုိယ္ပဲ အၿပစ္တင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ေမၿငိမ္းကုိ ဟုိးအရင္ထဲက ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တာ။ သူရဲ့စာအေရးအသားေလးေတြ၊ တင္ၿပပုံေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ YIT ေက်ာင္းထြက္ ထင္ပါရဲ့၊ တကၠသုိလ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလးေတြလည္း မ်ားတယ္။ စာအုပ္နည္းနည္းပဲ ထြက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ထြက္သမွ် အကုန္လုံးလည္း သေဘာက်တာခ်ည္းဘဲ။ အခု ေမၿငိမ္း အေၾကာင္းေရးေနေတာ့ သူေရးသား ဖန္တီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ သူအေၾကာင္းေရးပါ၊ ငါအေၾကာင္းေရးပါ လုိ႔ ေၿပာေနသလုိခံစားရတယ္။ အဲဒိအထဲကမွ အစြဲေဆာင္ႏုိင္ဆုံး ( ကုိယ္အဖုိ႔ေပါ့ေလ ) ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြက ပဥၥမႏွစ္ YIT ေက်ာင္းသားေလး “ထင္ေအာင္ေဇာ္” နဲ႔ သူထက္ အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလး “မီ”။ သူတုိ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးက ၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ်ံခ်င္စရာ။ အဲဒိ ဝတၳဳထဲမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါအုံး။ ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ပါ။

စုံတြဲ
တေယာက္က သူၿဖစ္ဆဲ ပန္းပြင့္ႏွင့္
လွ်ိဳ႔ဝွက္ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ရွက္စႏုိး ၿမွင့္တင္
ကမာၻကုိ အစဥ္စီးဆင္းမဲ့
မုိးစက္ပြင့္ရဲ့ တိမ္တတုိက္
ဒါမွမဟုတ္
ၿမစ္ၾကီး တစင္းရဲ့ တာလႊတ္ရာ
မာယာနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ လွပ
သူ႔ေန႔ေတြကုိ အစီအစဥ္ခ်လုိ႔...
အၿခားတေယာက္က
တဒဂၤ မိန္းေမာမႈမွာ
သူအေပါင္းအသင္း သူခုိင္ၿမဲ
တည္ေဆာက္ဆဲ လမ္းအသစ္
သူဒုကၡ ဓားၿမိနဲ႔
သူအေတြ႔အၾကဳံ တတိတိခြ်န္
သူတီထြင္ရာ အိမ္မက္ထဲ
အအိပ္မက္တဲ့ သူတန္ခုိးေတြ
ႏႈိးမယ့္သူ ရွာေနေလရဲ့...
သူတုိ႔မ်က္ဝန္းေပၚက ေခ်ာက္နက္ထဲ
ေတြ႔ဆုံ နစ္ၿမႈပ္ နက္ရႈိင္းၾက
တေယာက္ေမ့ေလ်ာ့မႈ တေယာက္ကုိဆြဲ
တေယာက္အေတြးထဲ တေယာက္စိိမ့္ဝင္
ေန႔စဥ္ရဲ့အစကုိ ပ်ံသန္းဖုိ႔
တေယာက္ ကမ္းပါးေပၚ တေယာက္
ေရၾကည္ၿမက္ႏုဖုိ႔
တေယာက္အေတာင္ပံ တေယာက္
တပ္ဆင္ေခ်ာ့ၿမဴၾက...
ကမာၻဦးက အတုိင္းေပါ့
ေနေရာင္ၿခည္ေတြက
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအေပၚ စူးစူးရဲရဲ
ၿဖာက်ေနဆဲ။ ။
ေမာင္နႏၵ ( ပဥၥမႏွစ္ ၿမဳိ႔ၿပ )

Friday 2 March 2007

ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး


အသိတေယာက္ဆီက ဓားၿပတုိက္လာတဲ့ စာအုပ္ 5 အုပ္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးတဲ့ “ ေၾကာက္ရြ႔ံၿခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး ” ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကုိ ပထမဆုံး ဖတ္ၿဖစ္တယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ပါ။

ပထမဆုံး ေဒၚသန္းေအးေရးတဲ့ ေဒၚစုအေၾကာင္းပါ။ ေဒၚသန္းေအးဆုိတာ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာကုိ အခုလုိေဖာ္ၿပထားပါတယ္။
“ ေဒၚသန္းေအး ပညာေတာ္သင္အၿဖစ္ အဂၤလန္၌ ေရာက္ရွိေနစဥ္ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္သူမသည္ ေဒၚခင္ၾကည္၏ မိတ္ေဆြၿဖစ္လာၿပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဘဝတေလွ်ာက္လုံးတြင္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူၿဖစ္သည္။ ဆရာမအၿဖစ္၎၊ အသံလႊင့္သူအၿဖစ္၎ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေသာအခါတြင္ ကမာၻကုလသမၼဂ၌ ပထမဆုံး အမႈထမ္းေသာ ၿမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၿဖစ္လာသည္။ ” တဲ့။

ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ အတြင္းသိမိတ္ေဆြပီပီ ေဒၚစုရဲ႔ ငယ္ဘဝ နဲ႔ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာေဒသမ်ား ႏွင့္ ဘာသာရပ္မ်ားကုိလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေဖာ္ၿပထားပါတယ္။ 1960 မွစ၍ ေဒၚခင္ၾကည္အား အိႏၵိယ ဆုိင္ရာ ၿမန္မာသံအမတ္ၾကီးအၿဖစ္ ခန္႔အပ္ၿခင္းခံရပါသည္။ 15 ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးတဲ့ ေဒၚစုဟာ အိႏၵိယမွာ convent of Jesus & Mary, Lady Shri Ram college ေတြမွာ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ၿမန္မာၿပည္မွာ သံအမတ္အၿဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ Lord Paul Gore-Booth နဲ႔ဇနီးကုိလည္း အိႏၵိယၿပည္မွာ ၿဗိတိသွ်မဟာမင္းၾကီးအၿဖစ္ ၿပန္လည္ေတြ႔ဆုံၿပီး ပုိမုိရင္းႏွွွီးခင္မင္လာပါတယ္။ ေဒၚစု Oxford University မွာ ပညာသင္ၾကားတဲ့အခါမွာလည္း သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံကပဲ မိဘကုိယ္စား ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ တာဝန္ယူခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ေအာက္စဖုိ႔ဒ္၌ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္အတြင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း မိခင္ၿဖစ္သူထံသုိ႔ အလည္ၿပန္ေလ့ရွိတဲ့ ေဒၚစုဟာ တႏွစ္မွာေတာ့ ကုလသမၼဂ ၿပန္ၾကားေရးဌာန အတြက္ တာဝန္က်ေနတဲ့ ေဒၚသန္းေအးရွိရာ Algiers သုိ႔ လာေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚစုေရာက္ရွိေနစဥ္ ကာလအတြင္း အဲဒိေဒသအတြက္ လုပ္အားေပးခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ ေဒၚစု သည္ လပုိင္းမွ် စာသင္ပုိ႔ခ်ၿခင္း ႏွင့္ သမုိင္းဆရာ Hugh Tinker နဲ႔အတူ သုေတသနလုပ္ၿခင္းတုိ႔ကုိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ New York ၿမဳိ႔၌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ေဒၚသန္းေအးႏွင့္အတူ သြားေရာက္ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းအတြက္ New York Uni ၌တက္ရန္စီစဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနထုိင္ရာ Midtown Manhatten မွ uni သုိ႔ ေဝးလြန္းၿခင္း၊ ကားမူးတတ္ၿခင္း ႏွင့္ washington square အနီးက်က္စားေလ့ရွိေသာ လူၾကမ္းမ်ား အႏၱရာယ္ရွိၿခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မတတ္ၿဖစ္ေတာ့ပါ။ သူမေနထုိင္ရာ အိမ္နားအနီးရွိ ကုလသမၼဂတြင္ အလုပ္ဝင္ၿပီးမွ ေနာက္မွ စာဆက္သင္ရန္ စိတ္ကူးပါသည္။ အလုပ္ဝင္ၿပီးေနာက္ ဘူတန္ႏိုင္ငံ၌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရပါသည္။ မုိက္ကယ္အဲရစ္သည္လည္း ဘူတန္၌ ဘုရင့္သား၊ သမီးမ်ား၏ စာၿပဆရာအၿဖစ္၎၊ အစုိးရ ဘာသာၿပန္ဌာန အၾကီးအကဲအၿဖစ္၎ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

ေဒၚစုသည္ ကုလသမၼဂရုံး၌ သုံးႏွစ္ၾကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္အမႈမထမ္းေတာ့ဘဲ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ကုိေရြးခ်ယ္ရန္ ဆုံးၿဖတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သားဦး ၿမင့္ဆန္းေအာင္ အား မ်က္ႏွာၿမင္ရန္ အဂၤလန္သို႔ ၿပန္လာခဲ့ပါသည္။ မုိက္ကယ္အဲရစ္က လန္ဒန္တကၠသုိလ္၌ ပါရဂူဘြဲ႔စာ သင္တန္း စတင္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္၌ ပညာရွင္အလုပ္ခြင္ထဲ ဝင္လုိက္ပါသည္။ ဒုုတိယသား ထိန္လင္း ကုိ 1977 ခုႏွစ္တြင္ ဖြားၿမင္ပါသည္။

မိသားစုကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရင္း စာေပမ်ားကုိ စတင္ေရးသားပါသည္။ ဖခင္၏ အတၳဳပၸတၱိ ေရးရန္အတြက္ ဂ်ပန္စကားကုိ သင္ၾကား၍ အဂၤလိပ္-ဂ်ပန္ စာအုပ္အမ်ားအၿပားကုိ စုေဆာင္းကာ သုေတသန ကုိ စတင္ပါသည္။ လန္ဒန္ရွိ အေရွ႔တုိင္းႏွင့္ အာဖရိကဆုိင္ရာေက်ာင္း၌ ပါရဂူဘြဲ႔ယူရန္လည္း စီစဥ္ပါသည္။ 1985 ခုႏွစ္တြင္ ဖခင္အေၾကာင္းသုေတသနၿပဳရန္ က်ိဳတုိ တကၠသုိလ္က ကမ္းလွမ္းေသာ ပညာသင္ဆုကုိ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆင္းမလားၿမဳိ႔ရွိ အိႏၵိယႏုိင္ငံ အဆင့္ၿမင့္စာေပ ေလ့လာေရး႒ာန ၌ သုေတသီပညာရွင္အၿဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ပါသည္။ အိႏၵိယမွ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္သုိ႔ၿပန္ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ မိခင္ေဒၚခင္ၾကည္ ေလၿဖတ္၍ ၿမန္မာၿပည္သုိ႔ၿပန္လာၿပီး ေနာက္ပုိင္းအေၾကာင္းကုိေတာ့ လူတုိ္င္းသိၿပီး ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။

စာအုပ္၏ ဒုတိယပုိင္းတြင္ေတာ့ ေဒၚစု ကုိယ္တုိင္ေရးတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းပါ။
ေနာက္ဆုံးပုိင္းတြင္ေတာ့ ေဒၚစုေၿပာခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းမ်ားႏွင့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ားအေၾကာင္းပါ။
ဒီစာအုပ္ရဲ႔ အႏွစ္သာရလည္းၿဖစ္ႏုိင္သလုိ ကြ်န္မႏွစ္သက္မိတဲ့ စကားေလးကေတာ့..
“ လြတ္လပ္တဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းက လာတဲ့လူေတြအတြက္ ပုံမွန္အၿပဳအမူေတြဟာ ၿမန္မာၿပည္သူ၊သားေတြ အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းေနပါတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႔တယ္ဆုိတာလည္း တၿခားအၿပဳအမူေတြလုိ အေလ့အထပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႔ရြံ႔နဲ႔ ေနထုိင္လာၾကတာ ၾကာလာရင္ေၾကာက္တတ္လာတာပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်မကုိ လူေတြက သိပ္သတၱိေကာင္းတယ္လုိ႔ ေၿပာၾကတာထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မဟာ ေၾကာက္လန႔္ေနရတဲ့အက်င့္ မရခဲ့လုိ႔သာ ၿဖစ္မွာပါ..” ....တဲ့။

အားလုံးပဲ ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ...။

Thursday 1 March 2007

web အညႊန္း


top web tools for college students

ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လုိ႔ ဆုိေပမဲ့ သာမန္ ကြန္ၿပဴတာသုံးသူေတြအတြက္လည္း အသုံးက်လိမ့္မည္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး computer သတင္းအတုိအထြာေလးေတြ နဲ႔ update အခ်ိဳ႔ ကုိလည္း lifehacker ဆုိတဲ့ site ေလးမွာ ဖတ္ခဲ့မိေၾကာင္းပါ။

ေဒါက္တာမတင္ဝင္း


ေလာကမွာ ေသတာထက္ သည္းတဲ့ (ဆုိးတဲ့ ) ၿပသနာဆုိတာမရွိဘူး။ အခုအသက္ရွိေနေသးတယ္ ဆုိရင္ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ၿပသနာက တကယ္မၾကီးေသးဘူး။ အသက္ဆုိတဲ့ ရင္းစားမဆုံးေသးသမွ် ရႈံးေနတာကုိ ႏုိင္ေအာင္ ၿပန္လုပ္လို႔ရတယ္။ ကုိယ္ကုိ နားမလည္တဲ့သူေတြကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းလင္းစည္းရုံးႏုိင္တယ္။ ကုိယ္ထက္သာသြားတဲ့လူေတြကုိ အမီလုိက္ႏုိင္တယ္။ သူတု႔ိထက္သာသြားေအာင္ ၾကဳိးစားဖုိ႔ အခ်ိန္ရွိတယ္။ အခြင့္အလမ္း ရွိေနေသးတယ္။