အေမမ်ားေန႔ (သို႔) အမ သို႔ အမွတ္တရ

ဒီေန႔ ကြ်န္မေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေမမ်ားေန႔ပါ။ အေမမ်ားေန႔ဟာ တႏုိင္ငံနဲ႔ တႏုိင္ငံ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ေတြ မတူညီၾကပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္လည္း ရက္ေတြမတူညီၾကပါဘူး။ ဒါကေတာ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့။ အဓိက ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားဖုိ႔ပဲ လုိအပ္တာပါ။

တခ်ဳိ႔လူမ်ိဳးအစြဲ၊ ဘာသာေရးအစြဲေတြမွာ ေယာကၤ်ားအၿဖစ္ကုိ ရရွိတာဟာ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ (မိန္းမသားၿဖစ္ေနလုိ႔လားမသိ) မိ္န္းမတေယာက္ဘဝမွာ အေမအၿဖစ္ကုိ ရရွိတာဟာ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ကြ်န္မၾကားဖူးတဲ့ စကားေလးအရဆုိရင္ ကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့ဘာသာတုိင္းဟာ ေပၚေပါက္တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ၿခင္းလည္း မတူညီၾကပါဘူး၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚေပါက္တဲ့ တုိင္းၿပည္၊ေနရာေဒသမ်ားလည္း မတူညီၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာေဒသတုိင္း၊ အိမ္တုိင္းကုိ ဘုရားသခင္မၾကြေရာက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေနရာတုိင္း၊အိမ္တုိင္းမွာ အေမေတြကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးထားတာပါတဲ့။

ကြ်န္မ မိသားစုမွာ အေမကုိ ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက “အမ”လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက အေမက ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခဲ့ဖူးသူမုိ႔ ေက်ာင္းအမ လုိ႔ေခၚရင္းပဲ အမ လုိ႔ေခၚေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အထက္အညာေဒသကလုိ အေမကုိ အမ ရယ္လုိ႔ပဲေခၚေလသလားေတာ့မသိ။ ဘယ္လုိေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ကြ်န္မသိတတ္စ အရြယ္ထဲကေန အခုအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏုိးစြာ ေခၚေဝၚမိတာကေတာ့ “အမ”ရယ္ပါ။

ကြ်န္မတုိ႔အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမခ်င္းရန္ပြဲေတြအတြက္ အမကို လုိအပ္သလုိ စေနသားပီပီ သိပ္စိတ္ၾကီးတတ္တဲ့ အေဖအနားမွာေနဖုိ႔အတြက္လည္း အမ ကုိ မရွိမၿဖစ္လုိအပ္ပါတယ္။ တအိမ္သားလုံးအတြက္ မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္ မရွိမၿဖစ္လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ အမ ရယ္ပါ။ ကြ်န္မမိဘေတြ လက္ထက္တုန္းက အရမ္းကုိ ရုန္းကုန္လႈပ္ရွားခဲ့ရၿပီး ပညာကုိလည္းေတာ္ေတာ္ေလး ၾကဳိးၾကဳိးစားစား သင္ခဲ့ရဖူးေတာ့ သားသမီးေတြလက္ထက္မွာ လုိေလေသးမရွိ ထားေပးခ်င္ခဲ့တာ သူတို႔ရဲ႔ ေမတၱာေတြပါ။ အဲဒါေတြကုိ နားမလည္တတ္ခဲ့တဲ့၊ မုိက္မဲတတ္တဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ ဆုိးသြမ္းမုိက္မဲတယ္လုိ႔ မဆုိသာရင္ေတာင္ သိပ္လိမၼာတဲ့ သားသမီးေတြ မၿဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ အမ အေပၚမွာ ဆုိးသြမ္းအႏုိင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။

အမ ဘာၾကဳိက္တတ္သလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိေပမဲ့ အေဖအၾကဳိက္၊ ကြ်န္မတို႔ေမာင္ႏွမ အားလုံးရဲ့အၾကဳိက္ကုိ ၿပည့္စုံေအာင္ ဖန္တီးေပးစြမ္းတာ အမ ရယ္ပါ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အမဟာ ေစ်းကုိ အၿမန္ေၿပးရပါတယ္။ အေဖကလည္း မနက္စာကုိ သူစားေနက်မုန္႔ နဲ႔ ပုံစံကေန သိပ္ေၿပာင္းၿပီး စားေလ႔မရွိပါဘူး။ ေန႔တုိင္းလည္း မထပ္ေအာင္ သူအၾကဳိက္လည္းၿဖစ္ေအာင္ အဆင္ေၿပေအာင္စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႔အၾကဳိက္ခ်င္းဟာလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လုံးဝကုိမတူပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဝယ္ရတဲ့ ေနရာခ်င္းေတြလည္း သိပ္မနီးလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ ဟာအားလုံးကုိ အဆင္ေၿပေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ၾကဳိးစားၿဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္။ အဲဒိေလာက္လုပ္ေပးတဲ့ၾကားကမွ အၾကဳိက္မဟုတ္ခဲ့ရင္ သိပ္ကုိလိမၼာတဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြက အၿပဳိင္အဆုိင္ စိတ္ေကာက္ၾကပါေသးတယ္။

မနက္မုန္႔ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ ဟင္းကိစၥက်ေတာ့ေကာ။ အေဖက အသားသိပ္စားေလ႔မရွိပါဘူး။ ေန႔တုိင္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္းတခြက္ပါေအာင္ခ်က္ရပါတယ္။ အကုိမ်ားကေတာ့ အသားဟင္းမပါရင္ စကားမ်ားၾကပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အရုိးမ်ားတဲ့ငါးဟင္းကုိခ်က္ရင္၊ ဟင္းေတြသိပ္စပ္ရင္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်ပါတယ္။ ေၿပာရရင္ တေယာက္တမ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ဦးေႏွာက္စားၾကပါတယ္။

အိမ္ကိစၥေတြမွာတင္ ဒိေလာက္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေတာ့ အိမ္အလုပ္ခ်ည္းလုပ္ရတဲ့အေမလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေဖကုိ ဝုိင္းကူၿပီး စီးပြားလည္းရွာရပါေသးတယ္။ အဲဒိေတာ့ ဘယ္္အခ်ိန္နားရသလည္းဆုိရင္ ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ အမ အေညာင္းေၿပ၊ အညာေၿပ ထုိ္င္နားေနတတ္တယ္ ဆုိတာေတာင္ရွားပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္က်မွသာ အိပ္ရင္းနားတာေလာက္ပါပဲ။ တပတ္တရက္ရတတ္တဲ့ တေနဂၤေႏြဆုိင္ပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာလည္း ေမာင္ႏွမေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြဝယ္ေပးဖုိ႔၊ မိသားစုကုိ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ ငါးထမင္းခ်ဥ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေက်ာက္ေက်ာ စသည္ၿဖင့္ တခုၿပီးတခု လုပ္ေကြ်းဖုိ႔နဲ႔ မအားလပ္တတ္ေအာင္ပါပဲ။ သူဘယ္ေလာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ရႈပ္ သားသမီးေတြကုိ ကူပါလုိ႔ အေတာ္ေၿပာခဲတဲ့အမပါ။ ရွိသမွ်ကိစၥ တေယာက္တည္း သိမ္းက်ဳံးလုပ္ၿပီး သားသမီးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မခုိင္းရက္တဲ့အမပါ။

အမက သားသမီးေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂရုစုိက္သလဲဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ႏွမေတြ ခဏခဏ ဖ်ားခ်င္မိတဲ့အထိပါပဲ။ဖ်ားေတာ့မွ အမကုိ ႏွစ္ဆတုိးဂ်ီက်ၿပီး အမရဲ့အၿပဳစု အယုယကုိ ႏွစ္ဆတုိး ခံရမွာမုိ႔ေလ။ အဲဒိေလာက္ေတာင္ အမဟာ သားသမီးကုိ ဂရုစုိက္ပါတယ္။

အငယ္ဆုံးမုိ႔တမ်ိဳး၊ ေမာင္ႏွမေတြထက္ စာပုိဖတ္လုိ႔ဆုိၿပီး တဖုံ အမိ်ဳးမ်ိဳး အလုိလုိက္ခံခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မဟာ အမကုိေရာ၊ မိသားစုကုိပါ ခြဲၿပီး အေဝးၾကီးကုိ လာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းတအုိးၿဖစ္ဖုိ႔ေတာင္ အေတာ္ၾကဳိးစားခ်က္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဟင္းဆုိတာေတာ့ အေဝးၾကီးေပါ့။ အမ ကြ်န္မဆီလာလည္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္မအၾကဳိက္ေတြ တေန႔တမ်ိဳး ခ်က္ေကြ်းရင္း မအားႏုိ္င္ေအာင္ပါပဲ။ ကုိယ္ဘာသာ ကုိယ္ဘယ္လုိပဲ ဘယ္ေနရာမွာ လူၾကီးၿဖစ္ေနေန အမ နဲ႔ေတြ႔လုိက္ခ်ိန္တုိင္း ကြ်န္မဟာ ကေလးတေယာက္လုိပါပဲ။

ကြ်န္မ အာရုံမွာ အစြဲထင္ဆုံးပုံရိပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးတေခါက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ပုံရိပ္ပါပဲ။ ကြ်န္မကိစၥတခုနဲ႔ သြားရမယ့္ႏုိင္ငံကုိ ကြ်န္မကုိေတြ႔ခ်င္စိတ္နဲ႔အမလည္း လာလည္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ သိပ္မကြာတဲ့အတြက္ ေလဆိပ္မွာဆုံဖုိ႔ပဲ ခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ေလယာဥ္အခ်ိန္က ေစာေနတဲ့အတြက္ အမတုိ႔လာမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနလုိက္မိတယ္။ အမကုိ အေဝးၾကီးထဲကလွမ္းေတြ႔ေနရပါတယ္။ လက္ထဲမွာ ခြက္တခုရယ္၊ အထုပ္တထုပ္ရယ္နဲ႔ပါ။ ဘာမ်ားလည္းလို႔လွမ္းၾကည့္ေနမိတဲ့ကြ်န္မကုိ အမ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းလွမ္းေပးတာက အဲဒိခြက္ နဲ႔ အထုပ္ရယ္ပါ။ ဘာၿဖစ္မယ္လုိ႔ထင္မိပါသလဲရွင္။ ကြ်န္မစားခ်င္တယ္လုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ရြတ္လုိက္မိမွန္းေတာင္ မသိတဲ့၊ ေလယာဥ္ခရီးမွာေတာင္ တကူးတကသယ္လာတဲ့ ေရႊပုစြန္က ဖာလူဒါ နဲ႔ ဌက္ေပ်ာသီးေရႊၾကည္ ရယ္ပါ။

အမရယ္။ အမေၿခဖဝါးေအာက္မွာ ရွိတဲ့ နိဗာန္ဘုံေလးမွာ သမီးကုိ ခုိနားခြင့္ ေပးသနားေတာ္မူပါ...